In het verleden heb ik me vaak, misschien net als jij, heel erg vreemd gevoeld in deze wereld.
Er werd regelmatig van mij gevraagd om mijn gevoel aan de kant te zetten. Iets wat heel moeilijk is in een lichaam, een wezen, dat juist héél véél voelt. En komende uit een familie van allemaal mensen die vooral heel veel voelen. Dit liep niet goed natuurlijk. Nú weet ik dat dát wat niet gevoeld mag worden, zich wel op een andere manier laat zien.
God zij dank is er een deel van mij wel altijd goed in contact is gebleven. En heeft dat gezonde deel een pad geopend, wat ik nu trots 'mijn pad' mag noemen. Dat is niet het pad dat mijn ouders zouden gekozen hebben, niet het pad dat Jan met de pet zou kiezen, maar wel echt mijn pad.
Hierin heb ik ontdekt dat we juist via het voelen, het in connectie staan met onszelf, in een wereld kunnen treden die veel groter is dan we onszelf kunnen inbeelden. Een wereld die we van binnenuit vormgeven en waarin we écht de schrijvers zijn van ons eigen toneel.
Ook heb ik geleerd hoe we juist via het voelen en het aanwezig zijn bij dat gevoel, verbonden zijn met elkaar. Want op een bijzondere manier zijn we echt allemaal met elkaar verbonden.
Daar ben ik van overtuigd. En dat zit niet in ons hoofd, hoe nuttig dit ook mag zijn, die connectie zit toch wel echt in ons hart.
Als je het mij vraagt, is het net in deze boeiende tijd, cruciaal om te blijven voelen en je af te vragen 'draag ik nu bij aan meer rust in de wereld of draag ik bij aan meer onrust in de wereld'. Zelfs bij iedere kleine stap die je zet, ga voelen en stel jezelf die vraag. Ook als het aanvoelt alsof je iets of iemand moet loslaten, vanuit verbinding met jezelf. Dan is dat ook helemaal ok.
Bovenal ben ik nu dankbaar voor de rijkdom die er is in de vorm van mijn prachtige zoon, mijn fijngevoelige familie, de mensen die ik mijn vrienden mag noemen, moeder aarde die ons nog steeds tolereert. Maar ook voor de ongevoelige wereld, die mij in contact heeft gebracht met mezelf en dus ook met jullie. ;)
